Het gemaal werd in 1881 gesticht voor de bemaling van het oostelijk deel van de droogmakerij van het 4e en 5e Veendistrict en sloeg uit op de Ringvaart. Deze droogmaking was reeds gaande met behulp van zes grote windwatermolens, maar de capaciteit daarvan werd door de voortdurende droogmakingen te klein. Het was een klein stoomgemaal, waarin de machineruimte, ketelhuis en machinistenwoning in één bouwvolume waren ondergebracht; de capaciteit van het gemaal was 100 m3 per minuut.
Toen het gebied steeds meer in cultuur gebracht werd, nam het belang van een goede waterbeheersing -ook in geval van windstilte- toe. In 1911 werd daarom een separate machinistenwoning gebouwd en werd het gemaalgebouw vergroot, zodat daarin een geheel nieuwe installatie kon worden geplaatst. Deze bestond uit twee nieuwe gelijkstroom-stoommachines met stoomoververhitting, elk gekoppeld aan een centrifugaalpomp met een capaciteit van 170 m3 per minuut. De installatie werd geleverd door Louis Smulders & Co en werd in 1912 en 1916 in gebruik genomen. De molens werden daarna afgebroken. 
De stoommachines werden in 1953-1954 vervangen door Stork dieselmotoren, waarna de schoorsteen gesloopt werd. Het gemaal werd uiteindelijk in 1976 gesloopt nadat de polder werd samengevoegd en de bemaling werd overgenomen door het nieuwe gemaal Fjouwer Kriten.