De afwatering van de Alblasserwaard verliep tot in de 13e eeuw langs natuurlijke weg. Via de veenstromen de Alblas en de Giessen vloeide het overtollige water naar de aangrenzende grote rivieren. Door het met de ontwatering gepaard gaande inklinken van de bodem ontstonden echter steeds vaker problemen bij hoge rivierwaterpeilen. Tegen het einde van de 13e eeuw namen deze problemen een dusdanige omvang aan dat het verhelpen hiervan op plaatselijk niveau door de diverse kleine polders niet meer mogelijk bleek. Dit leidde tot het tot stand brengen van twee grote afwateringseenheden, respectievelijk de waterschappen Overwaard voor het gebied dat van oudsher afwaterde op de Giessen en Nederwaard voor het op de Alblas afwaterende gebied. Door een besluit van graaf Floris V is in 1277 daarnaast tevens het overkoepelende Hoogheemraadschap van de Alblasserwaard opgericht. De afwatering van de Alblasserwaard in de Lek vond plaats op het laagste punt bij Kinderdijk. Hier kwamen de twee nieuw aangelegde hoofdwatergangen van de Overwaard (de Achterwaterschap) en de Nederwaard (de Nieuwe Waterschap), tot op de dag van vandaag slechts gescheiden door een smalle kade, samen. Bij lage rivierwaterstanden werd afzonderlijk, via een aantal sluizen, geloosd. Met enige aanpassingen heeft dit systeem tot omstreeks 1740 gewerkt. Vanwege het nog steeds toenemende lozingsprobleem ging men vervolgens over tot het aanleggen van hoge (berg)boezems. Om het water vanuit de lage boezem in de hoge boezem te kunnen malen werden er in totaal 16 polder(boezem)molens gebouwd. Deze molens vormen het unieke molenlandschap van Kinderdijk.

In 1868 kregen de molens hulp van twee stoomgemalen. Het Wisboomgemaal, genoemd naar de toenmalige voorzitter van het bestuur van de Overwaard C.B. Wisboom, bemaalde de Overwaard. Het gemaal Van Haaften, vernoemd naar de toenmalige voorzitter van het bestuur van de Nederwaard, bemaalde de Nederwaard.

De installatie van gemaal Van Haaften bestond uit drie schepraderen met een diameter van 7,8 meter en een breedte van respectievelijk 1,0 meter, 0,8 meter en 0,76 meter. Het smalste rad kon afgekoppeld worden. De maximale totale capacatiteit bedroeg daardoor naar keuze 220 of 290 m3 per minuut. De schepraderen werden aangedreven door een direct gekoppeld stoomwerktuig van 85 pk, met 3 stoomketels van De Prins van Oranje.
In 1927 werd de installatie geheel vernieuwd en werden twee schroefpompen geplaatst, die werden via een riemoverbrenging werden aangedreven door dieselmotoren van 340 pk. Het gemaal werd in fasen gesloopt in de periode 1970-1972 tijdens de bouw van het nieuwe gemaal J.U. Smit.